Od naszego ostatniego spotkania minęło sporo czasu. Ciężko było nam nawet porozmawiać w szkole. Może faktycznie wyszedłem na totalnego idiotę. Może Ariana nie przepadała za moim towarzystwem, a była zbyt miła, by powiedzieć mi to prosto w twarz. Postanowiłem, że pod koniec tygodnia pójdę ją odwiedzić i szczerze porozmawiać, bo nasza znajomość ewidentnie zanikała.
*
Ruszyłem w stronę pokoju dziewczyny. Zastanawiałem się co powiedzieć. Witaj, jak się masz? Nie, to by było za bardzo oficjalne. Hej, co tam? Niezbyt kreatywne. Nim się obejrzałem stałem przed drzwiami od pokoju. "Po prostu bądź sobą. To tylko jedno spotkanie". Nie wiedziałem dlaczego to wywoływało u mnie takie emocje. Przestałem już zastanawiać się co będzie. Zapukałem w końcu do drzwi. Pierwsze co mnie zaskoczyło, to huk, który wydobył się z wnętrza, a drugie to twarz dziewczyny, która w pierwszej chwili wyglądała na... cierpiącą?
-Cześć-przywitałem się. Szybko zmieniła swoją postawę i zamiast skwaszonej miny pojawił się uśmiech.
-Hej co ty tu robisz?-zapytała.
-Przyszedłem odwiedzić starą znajomą. O ile oczywiście masz czas i chęć-odpowiedziałem uśmiechem.
-Tak, oczywiście-wpuściła mnie do środka.
-Wszystko w porządku? Usłyszałem jakiś głośny huk przed wejściem-zapytałem rozglądając się wkoło. Jej pokój wyglądał dość oryginalnie. Spojrzałem się na dziewczynę. Na jej czole zauważyłem niewielkiego, zielonkawego guza. Jeszcze parę sekund temu, nie widziałem na jej twarzy nic takiego.
-Tak, po prostu książka mi upadła-powiedziała poprawiając nienaturalnie koszulkę. Zupełnie tak jakby była zdenerwowana czymś.
-Przykładałaś już coś zimnego?-zapytałem. Ariana patrzyła na mnie zdziwiona. Może powiedziałem to niezbyt jasno.
-Do czoła, coś zimnego-dodałem po chwili. Dziewczyna szybko podeszła do lustra. Chyba ją to mocno zaskoczyło ponieważ wytrzeszczyła oczy. Nie wiedziała chyba jak mi na to odpowiedzieć.
-Musiałam się gdzieś przez przypadek uderzyć-powiedziała siadając na łóżku. Usiadłem obok niej. Nie wiedziałem co mam powiedzieć, na jaki temat zacząć rozmowę.
-Co słychać?-zapytałem w końcu. Ariana zaśmiała się. Ale nie w zły sposób. Wyraźnie rozbawiło ją to co powiedziałem.
-Bardzo kreatywnie jak na ciebie-z twarzy nie schodził jej uśmiech.
-Ej, przecież umiem być kreatywny-również zacząłem się śmiać. Ukradkiem zauważyłem na biurku szklankę wody z lodem. Wstałem i chwyciłem szklankę. Podszedłem do dziewczyny i przyłożyłem ją do jej czoła.
-Co ty robisz?-stres tak jakby ją opuścił.
-Mówiłem, że musisz przyłożyć coś zimnego-odpowiedziałem siadając obok niej. Ariana chciała chyba chwycić szklankę. Zamiast tego szturchnęła ręką naczynie z takim impetem, że nie dość, że oblała siebie, to również i mnie.
-Mogłaś od razu powiedzieć, że nie potrzebujesz, a nie od razu oblewać nas obydwoje-zaśmiałem się. Dziewczyna również była rozbawiona całą tą sytuacją.
Ariana?
Padłam plecami na łóżko i przymknęłam oczy. Od dziś całe moje życie się zmienia, zmieniają się znajomi, zmienia się otoczenie, zmieniam się ja. Właśnie tak brzmią postanowienia noworoczne większości z was, tyle że wy zazwyczaj i tak się tego nie trzymacie, a ja nawet nie miałam większego wyboru. Bo przecież skoro moja cała zas.rana rodzinka uczęszczała do tak renomowanej szkoły to ja nie mogłam pójść sobie do jakiejś zwykłej. Przywieźli mnie tu wczoraj i zostawili. Tak po prostu. A kto wymyślił ten pomysł? Macocha i nie ważne jak kocham mojego tatę od wczoraj jakaś część mojego ciała będzie go nienawidzić już na zawsze za to, że przystał na tą kretyńską ideę. Powiedział, że to zbliży mnie do mamy bo ona również ukończyła tę szkołę. Niestety do trupa ciężko się zbliży, nie ważne jak bardzo się próbuje.
Za mną pierwsza noc. Na miejsce nie narzekam. Pokoje bardzo nowoczesne, ogólnie wszystko picuś glancuś, ale ja jednak wolę starszą wersję akademii. No wiecie obrazy, żyrandole ze świec, drzwi wykonane z desek ze stalowymi klamkami ogólnie średniowiecze to moje ulubione klimaty. O personelu nie mam najlepszego zdania, nie zaiskrzyło między nami, chociaż jest jeden taki staruszek szorujący korytarze. On zdecydowanie jest fajny. Dzięki niemu znalazłam swój pokój i wysłuchałam interesującej historii i stringach i pomarańczach z jego młodości. Co do innych uczniów, cóż nikogo tu nie znam. Chłopcy są przystojni, więc przy najmniej będę miała w czym wybierać, niestety dziewczyny też nie brzydkie, przynajmniej jak mnie chłopak żaden nie zechce to będę mogła zostać lesbijką bez obawy, że jakaś brzydka ropucha się do mnie przyczepi.
Może i bym tak leżała aż do wieczora i zadręczała się swoim nieszczęsnym losem, ale po co? Pora wyjść do ludzi, a najlepiej do jedzenia bo kiszki mi już marsza grają. Podniosłam swoje królewskie cztery litery i ruszyłam się do stołówki. Tak szczerze dopiero w połowie drogi zorientowałam się, że nie wiem czy istnieją tu jakieś specjalne godziny obiadowe, ale mam nadzieje, że nie. W końcu to nie wojsko. Szłam nieświadoma i bardzo głodna na jedzonko aż zamknięte drzwi od stołówki mnie nie uświadomiły.
-Ch.olera - burknęłam.
-Kolejna - usłyszałam śmiech - Za każdym razem kiedy jest zlot nowych, za każdym razem ktoś napotyka zamkniętą stołówkę.
Chłopak. Tego jeszcze nie widziałam. Opierał się o ścianę.
-A ty z braku własnego życia stoisz tu i prowadzisz statystki?
Skiną głową i podszedł do mnie:
-Jestem Rorrey - przedstawił się i podał mi rękę. ]
-Allijay - odwzajemniłam uścisk
Zaburczało mi w brzuchu. Tak głośno, że aż oblałam się rumieńcem.
-Chodź dziewczyno to dam ci kanapkę, bo mi tu zaraz zemdlejesz.
-Ile lasek już na to poderwałeś? - zaśmiałam się.
Ruszyliśmy korytarzem.
Rorrery?
Dziewczyna zaczęła mnie topić ale ja nie byłem glupi zrobiłem parę ruchów i dziewczyna była pode mną.
- Oj kochanie uspokój się - powiedziałem po czym wstałem z niej - Jeszcze zmarzniesz i bede musiał sie tobą opiekować - mruknąłem
- Przeproś mnie - warkła wstajac
Pomógłem jej natychmiast biorąc ją na ręce. Wyszedłem z nią z wody i Położyłem ją na trawę po chwili sam SI Położyłem obok niej.
- Więc? - zapytała, spojrzałem na nią pytająco - Przeprosisz mnie? Czy mam zacząć cię dusić? - zapytała
Ja nagle zjawiłem się nad nią. Patrzyłem na nią z góry i się Uśmiechnąłem.
- Przepraszam - powiedziałem
Pocałowałem ją w czoło i znowu się normalnie Położyłem. Dziewczyna Spojrzała na mnie.
- Chyba mnie za to nie pobijesz? - zapytałem
- Mhm no nie wiem - zaśmiała się
- Ach tak? - zapytałem
Wstałem wziąłem ją na ręce i zacząłem iść w stronę w wody żeby ją z powrotem wrzucić. Dziewczyna zaczęła się mnie kurczowo trzymać.
- Dobra ją żartowałam zostaw mnie - zaczela krzyczeć - Proszę nie wrzucaj mnie!!!
- No dobrze, ale tylko dlatego, że cie lubię - mruknąłem
Postawiłem ją na ziemi i patrzyłem ja nią z uśmiechem.
Katherine ?
Gdyby spojrzenie mogło zabić Alex już leżałby martwy. Niestety, ale takich supermocy nie miałam. Zostawało mi dogonić go i... No właśnie. I co? Zabić własnoręcznie? W sumie sama mu na to pozwoliłam. Nie sądziłam tylko, że będzie to wyglądać... tak. AŻ tak.Warknęłam poirytowana i przyspieszyłam widząc swoją szansę. Całkiem ładny żywopłot. Miło byłoby komuś podstawić nogę i go tam przypadkiem wrzucić. Nie będę go bić, a i tak i tak nie ujdzie mu na sucho. Plan zaiste doskonały. Dogoniłam go tuż przed ścianą i lekko popchnęłam. Zgodnie z moim planem poleciał prosto w liście, co więcej - przetoczył się jeszcze dalej i wylądował kawałek za żywopłotem z głośnym "ał". Teraz to ja się śmiałam.
-Ojej, czyżby ktoś tu stracił poczucie równowagi?-z drugiej strony dobiegło mnie prychnięcie.
-Lepiej chodź to zobacz, a nie się nabijasz-przewróciłam oczami i ostrożnie spojrzałam przez gałęzie, w razie gdyby chciał wziąć odwet. Nie myliłam się. Natychmiast pociągnął mnie za rękę i śmiejąc się głośno wrzucił mnie do stawu. Aż dziwne, że sam do niego nie wpadł. Nie miałam jednak zbytnio czasu na rozmyślanie, bo mimo, że wody było mało była wyjątkowo zimna jak na lato. W dodatku biała bluzka niebezpiecznie przykleiła mi się do ciała. Alex siedział sobie na brzegu i naśmiewał się w najlepsze.
-Jak ja ci zaraz pokażę...-wciągnęłam go do wody, co nie było jednak najlepszym pomysłem, bo straciłam równowagę i znowu wylądowałam w pozycji siedzącej, a co gorsza chłopak wylądował na mnie. Poruszył sugestywnie brwiami, na co coraz bardziej zła zwaliłam go z siebie.
-Prześmieszne-zanim zdążył mi odpowiedzieć, popchnęłam go i usiadłam na nim tak, żeby nie mógł wstać.
-A teraz ładnie mnie przeprosisz, albo będziesz tak leżał i marzł. Czekam.
-Wiesz, jestem taki gorący, że prędzej ta woda wyparuje zanim...-nie dokończył, bo wepchnęłam mu głowę pod wodę z niemałą satysfakcją.
-Powiedziałam chyba, że czekam...
*Alex?*
- Chciałem cię przeprosić - powiedziałem
- Niby za co? - zapytała podnosząc brew i zakładając ręce na wysokości biustu
- No za wcześniejszw moje zachowanie - powiedziałem
- Co ? jesteś taki miły bo co? Chcesz mnie poderwać? - zapytała
Spojrzałem na nią i od razu mi spadł uśmiech. Spojrzałem na psa. Kucnąłem przy nim i zacząłem ją głaskać.
- Wiesz ładna jesteś i w ogóle wydajesz się być fajna ale... - spojrzałem na nią - Nie mam ochoty na podrywy - powiedziałem
- Och jak to? - zapytała - Jedna dała ci kosza? - zapytała się mnie śmiejąc się
- Nie. - powiedziałem - Przejechałem się na jednej i już mi wystarczy - mruknalem, wstałem i ponownie spojrzałem na dziewczynę - Także sorry jeszczw raz za wcześniejsze zachowanie - powiedziałem - Dobranoc.
Poszedłem do Akademii zostawiając dziewczynę samą i zacząłem iść w stronę swojego pokoju. Położyłem się na łóżku tak długo leżałem myśląc, że nie wiem kiedy zasnąłem. Obudziłem się po 11 znowu nie poszedłem na lekcje. Bede siedział w pokoju. Wziąłem prysznic i nałożyłwm tylko dresy. Po co nakładać koszulkę? Jeśli będę siedział w pokoju. Postanowiłem, że program sobie na ps4. Odpaliłem jedną z gier i zacząłem grać.
Anglika?
- Wybacz , że aż tak będę ciebie wykorzystywał ale lubię pomacać sobie - zaśmiałem się
- Tylko wiesz uważaj, żeby ci nie stanął - powiedziała śmiejąc się
- Spokojnie panuje nad nim - zaśmiałem się
- Czyżby? - zapytała zbliżając się do mnie.
Gdy się zbliżyła na tyle, że dzieliło nas parę milimetrów zapałem ją za tyłek i przyciągnąłem bliżej. Dziewczyna podakoczyła, aż gdy ścisnąłem mocniej.
- Na pewno - powiedziałem z łobuzerskim uśmiechem
Położyłen głowę obok jej szyi i przejechałem po niej ustami przy tym dłońmi jeździłem po jej tyłku. Dłonie po chwili wsunąłem pod jej koszulkę. Jeździłem nimi delikatnie po jej plecach, po brzuchu jednak omijałem jej piersi. Ustami dotarłem do jej policzka ona już była gotowa do pocałunku. Nagle się odsunąłem śmiejąc się
- I kto tu kochanie nie wytrzymuje? - zapytałem śmiejąc się
Dziewczyna była cała czerwona i zezłoszczona.
- Kochanie spokojnie i na to przyjdzie czas - zaśmiałem się
- Ty! - powiedział
Zaczęła do mnie podchodzić a ja zacząłem uciekać ze śmiechem.
- No ale jeśli tak mocno chcesz to możemy zrobić to nawet tutaj - krzyknąłem śmiejąc się
- Zabije cię debilu - powiedział dalej mnie goniąc.
Katherine?
Wkurzyła mnie znowu, aż chciałem jej coś powiedzieć ale powstrzymałem się.
- To wy się znacie? - zapytała Anastazja z uśmiechem
- Tak - powiedziałem - Ale jakoś źle zaczęliśmy znajomość - oznajmiłem
Dzirwczyna spojrzała na mnie zaskoczona.
- A dlaczego? - zapytała
- Nie bądź wścipska - zaśmiałem się przytuliłem ją od tyłu po czym połaskotałem.
Większość ludzi, gdy nas widziała mówiła co za piękna para, bo często się tak zachowujemy. Jakie ich jest zdziwienie kiedy mówimy im, że jesteśmy rodzeństwem.
- Co u ciebie? - zapytałem patrząc na Angelike.
- Nie narzekam jak na razie - powiedziała wzruszając ramionami - A u ciebie? - zapytała po chwili
- U mnie? Mhm no chyba dobrze - zaśmiałem się
Nagle zadzwonił mój telefon natychmiast odebrałem.
- A no siema - powiedziałem - Tak no pewnie, że chce. No wiesz dzisiaj jest wyścig, więc trzeba. Spoko zaraz będę. Narka - rozłaczyłem się i schowałem telefon do kieszeni - Wybaczcie mi, ale muszę potrenować przed wyścigiem - powiedziałem
- Jednak bierzesz w nim udział? - zapytala zdziwiona Anastazja
- Tak - zaśmiałem się - Ide po trenować Alex i Dawid już czekają - powiedziałem
- Uważaj na siebie i się nie pozabijajcie - powiedziała
- Spoko. - Zbliżyłem się do Angeliki wziąłem jej dłoń i ją pocałowałem - Do zobaczenia.
Dziewczyny zostały same, a ja poszedłem na parking, gdzie czekali na mnie już bracia.
- To jak gotowy? - zapytali mnie jednocześnie
- Ja jestem zawsze gotowy - zaśmiałem się
Zaczął się trening.
Angelika? Możesz się trochę poplotkować z Ami o Brooklynie xD
- To chodź - oznajmiłem z uśmiechem-Kate wystarczy-odchyliłam się lekko na krześle, uważnie lustrując go spojrzeniem. On odwdzięczył mi się tym samym.
-Alex-puścił mi oczko, na co uśmiechnęłam się lekko. Bezpośredniość przede wszystkim.
-Niezmiernie mi miło pana poznać-udałam, że się kłaniam, kiedy tylko nauczyciel odwrócił wzrok.
-Po co te maniery, obejdzie się bez-teraz to on przewrócił oczami.
-Grzeczne dziewczynki muszą dbać o maniery-teraz to ja puściłam mu oczko, na co się zaśmiał.
-Coś mi mówi, że ty grzeczna nie jesteś...
-Grunt to pozory. Nie muszę być grzeczna, wystarczy, że przed odpowiednimi osobami będę na taką wyglądać-prychnął, ale nie przestawał się uśmiechać.
-Odpowiednimi, czyli?
-Na przykład przed nauczycielami... rodzicami... Ewentualnie osobami, które nie powinny wiedzieć za dużo.
-Interesująca taktyka...-w sumie większość lekcji zeszła nam na takim o gadaniu. Kiedy zadzwonił dzwonek na przerwę, nie pytając prawie o nic z niecnym planem rozeznania się w układzie szkoły poszłam krok w krok za Alexem.
-Śledzisz mnie?-zapytał pół korytarza dalej zatrzymując się tak nagle, że aż na niego wpadłam. Ładnie pachniał.
-Może tak, a może nie.
-Mam ci robić za przewodnika? Tak za darmo?
-Plus minus tak.
-Co proszę?
-Po prostu będę za tobą chodzić i tyle. Chociaż znając życie i tak i tak mnie zgubisz na którymś z pierwszych zakrętów, ja się zgubię na korytarzu, zostanę zgnieciona przez tłum, ktoś mnie wypchnie przez okno, spadnę na dół, zostanę krwawym naleśnikiem na trawie, przyjedzie karetka, pozbiera moje resztki, trafię do szpitala i koniec końców umrę, a że nie będzie za bardzo co zbierać to nawet mnie nie pochowają i pewnie spalą i zamkną w słoiku. A Luke postawi go aobie na szafce, żeby pamiętać, jaką to ja byłam świetną siostrą. No co? Nie patrz tak na mnie... Gadam od rzeczy? To przez stres, rozumiesz... Przestań, robię się czerwona-natychmiast przyłożyłam ręce do policzków. Jego uniesiona brew i wzrok mówiły wszystko.
-Cóż za pesymistyczne podejście do sprawy. Nie łatwiej byłoby ci po prostu zapytać?-na fakt, na to nie wpadłam.
-Um... Nie byłoby wtedy elementu zaskoczenia-wymyśliłam na poczekaniu. Teraz obie jego brwi powędrowały do góry.
-Elementu zaskoczenia? Podejrzane to, nie sądzisz?-zrobił krok w moją stronę.
-Eee... No może trochę... Alee to nie zmienia faktu, że mam zamiar za tobą chodzić przez... jakiś czas-prawdopodobnie się pogrążałam, ale cóż. Takie życie. Nie mam zamiaru się więcej zgubić i dać wystraszyć.
-A co byś zrobiła, gdybym nie poszedł na lekcje, tylko na przykład wyszedł do klubu, hmm?-tu mnie ma. Nie podoba mi się ta nowa iskierka, która pojawiła się w jego oczach.
-Swoją drogą masz ładne oczy-kiedy uświadomiłam sobie, że powiedziałam to na głos natychmiast zakryłam usta dłońmi. Świetnie, grunt to się pogrążyć jeszcze bardziej. Zaczął się śmiać. W sumie nie wiem, czy bardziej ze mnie, z mojej miny czy z absurdu sytuacji. Wszystko jedno. Pierwszy dzień w szkole. Zdążyłam się zgubić i zrobić z siebie kompletną idiotkę. Niezły początek. Ciekawe, co wyniknie z tego dalej...
*Alex? 
*
- No wiesz - zaczęłem - raczej to co mówisz to ma sens - powiedziałam delikatnie podnosząc konciki ust.
- Tak myślisz? - zapytał spoglądając na mnie.
- Tak - powiedziałam - Jest coś w tym co mówisz i masz rację - powiedziałam - Ale wiesz to, że nas zabraknie to nie znaczy, że nie będziemy widzieli tego świata - zaśmiałam się cichutko
- Masz na myśli, że będziemy widzieli z nieba? - zapytał
- Nie - odparłam - Skąd wiesz, że nie urodzisz się jeszcze raz jako ktoś inny, albo, że tu ktoś nie chodzi chociaż, że go nie widzimy? Życie nie kończy się przy umieraniu, może po tym jest coś lepszego - powiedziałam
Chłopak dosyć mocno mi sie przyglądał, gdy wyrażałam swój pogląd. Odwróciłam wzrok.
- Nikt nie wie jak jest po śmierci, a ci którzy już tego doświadczyli raczej nam nie powiedzą - powiedziałam trochę ciszej
Spojrzałam jaszcze raz na obrazek lekko uśmiechając się.
- Mogę go zatrzymać? - zapytała patrząc na niego
- Tak, jasne - powiedział - Ale po co ci on? - zapytał
- Szkodą, żeby taki obrazek się zmarnował - powiedziałam
Złożyłam kartkę, aby była mniejsza i schowałam do torebki,bo gdzie indziej miałabym AJ schować skoro miałam sukienkę.
Rorrey ?
- Nie sądzisz? - zapytałem śmiejąc się i patrząc na nią z góry
- Sądzę - potwierdziła swoją odpowiedź patrząc na mnie ze złośliwością?
- No skoro tak - zaśmiałem się - To ci nie przeszkadzam - puściłem do niej oczko i poszedłem.
Postanowiłem, że się pójdę przejść. Poszedłem do lasu. Szedłem chyba już z godzinę, aż dotarłem do wielkiego drzewa. Wspiąłem się zwinnie na górę i usiadłem. Wyjąłem telefon i włączyłem muzykę. Zamknąłem oczy opierając się o pień wielkiego drzewa. Po niedługim czasie muzka zamilkła a ja leżałem w ciszy. Nagle usłyszałem trzask łamiącego się drewna. Otworzyłem oczy i spojrzałem w dół. To znowu była Octavia uśmiechnąłem się pod nosem. Jednak nie chciałem na razie ujawniać swojej obecności. Dziewczyna usiadła pod drzewem opierając się o pień i zamknęła oczy. Siedziałem tak przez jakieś 10 minut patrząc na nią z góry. W sumie ładna z niej była dziewczyna nie powiem, że nie. W końcu postanowiłem ujawnić swoją obecność.
- Siedzisz mnie? - zapytałem
Dziewczyna natychmiast otworzyła oczy i zaczęła się rozglądać, ale nikogo nie zauważyła.
- Jeśli chcesz mnie zobaczyć to jestem na górze - oznajmiłem
Dziewczyna Spojrzałam w górę przymykając oczy. Gdy mnie dostrzegła otworzyła je szerzej.
- To chyba raczej ty mnie śledzisz - mruknęła niezadowolona.
- Ja? - zaśmiałem się - Ja tu byłem pierwszy niż ty - powiedziałem - Jak chcesz możesz wejść wyżej pozwalam ci - oznajmiłem
- Nie potrzebuję twojego pozwolenia - oznajmiła
- No spoko - odparłem
Octavia?
- A - zapytałem z lekkim uśmiechem wyłaniając się z cienia.
Dziewczyna z zaskoczeniem Spojrzałam na mnie. Dokładnie zmierzyła mnie wzrokiem, gdy ja czekałem na odpowiedź.
- Tak A - powiedziała
- Hah - zaśmiałem się - No to widzę, że pójdziemy razem do klasy - oznajmiłem z uśmiechem łobuza.
- Czyżbyś również chodził do tej klasy? - zapytała obserwując mnie.
- Nie zaprzeczę - zaśmiałem się ponownie - Dobra koniec tych pogaduszek francuski czeka - powiedziałem
Zacząłem iść. Dziewczyna jednak stała patrząc na mnie ciągle. Zaśmiałem się.
- Idziesz? Czy chcesz się spóźnić? - zapytałem.
- Em tak - odpowiedziała
Zacząłem ponownie iść w strone sali od francuskiego, a dziewczyna podążała za mną w ciszy. W końcu po przejściu wieloma korytarzami dotarliśmy do celu. Wszedłem do klasy jak gdyby nic.
- Sorze znalazłem zgubę - zaśmiałem się spoglądając w stronę dziewczyny, która zrobiła do mnie minę.
Usiadłem na koniec sali w swojej ławce.
- Ahh no i jest nasza nową uczennica Katherina - powiedział z uśmiechem - Usiądź w wolnym miejscu - oznajmił.
Jedyne wolne miejsce było obok mnie i dziewczyna musiała usiąść. Uśmiechnąłem się jedynie pod nosem gdy zjawiła się obok mnie.
- A więc masz na imię Katharina ? - zapytałem po cichu.
Katherina?
Zatkało mnie. Kompletnie nie wiedziałam jak zareagować. Rzadko kiedy, ktoś rzuca w tych czasach takie tanie teksty. A jednak powinnam być przyzwyczajona do takiego zachowania. W domu, który opuściłam, miałam do czynienia z większym idiota. Jednak nie ocenia się książki po okładce, nieprawdaż?
- Octavia. – rzuciłam od niechcenia, ześlizgując się z parapetu. – Panie od ładnej twarzy, zawsze rzucasz takie marne teksty? – zapytałam, patrząc na nadgarstek, gdzie znajdował się zegarek.
- Dość często się zdarza. – zaśmiał się, opierając o parapet. – Czemu nie na lekcjach?
- Tak jakby się zgubiłam i jakoś nie śpieszno mi na lekcję. Nie opłaca się. – zauważyłam, zarzucając torbę na ramię. – A ty czemu opuszczasz zajęcia?
- Kartkę na przerwie zostawiłem, to po nią przyszedłem. A tu taką dziewczynę zastałem. – uśmiechnął się zawadiacko, bacznie mnie obserwując.
- Rozumiem, ale muszę spadać. – odparłam, idąc przed siebie. Jakoś nie uśmiechało mi się rozmawiać z innymi. Samotność jest o wiele lepsza, niż towarzystwo innych ludzi. Chociaż moich prawdziwych przyjaciół zostawiłam za sobą, w Londynie. Jednak kontakt się utrzymuje, więc jest dobrze.
Kolejna lekcja opuszczona, na korzyść błogiej ciszy na łonie natury. Słońce niemiłosiernie prażyło, a na niebie ani jednej chmurki. Idealna pogoda na leżenie na trawie. Drugi papieros, powoli spalał się w mojej dłoni. Ręką zasłaniałam słońce, by nie drażniło oczu. Muzyka dudniła w słuchawkach, zakłócając odgłosy świata zewnętrznego.
- Co do chol.ery? – mruknęłam siadając na trawie. Spojrzałam za siebie, zabijając wzrokiem osobnika, który zasłonił mi słońce.
- Nie żadna chol.era, tylko ja. – zaśmiał się pogodnie Alex. – Drugie spotkanie w ciągu trzech godzin. Przeznaczenie?
- Nie sądzę? – zapytałam, śmiejąc się pod nosem.
< Alex? >
Otworzyłam oczy chwilę przed tym, jak na twarzy wylądowała mi mała, czarna kulka. Zaśmiałam się, podnosząc kota do góry.
-Jak zwykle miła pobudka, nieprawdaż?-po chwili głaskania odstawiłam Lunę na łóżko i sprawdziłam godzinę. 6:45? Czyli mam jeszcze dużo czasu. Akurat na porządne zapanowanie nad włosami i odnalezienie się w tej wielkiej garderobie. Byłam pod wrażeniem tego, jak akademia zainwestowała w pokoje. Bardziej miałam wrażenie, że jetem w jakimś swietnym hotelu, a nie akademiku. Ale do rzeczy. Na spokojnie zdążyłam się ogarnąć i 7:30 już byłam w drodze do sali. A przynajmniej taki był plan. Akademia wcale mała nie jest, więc dobrze zrobiłam, wychodząc wcześniej. Po chwili nie rozpoznawałam już nawet widoków z okien. Super. Nie ma to jak zgubić się już pierwszego dnia. Zrezygnowana zaczęłam przyglądać się po kolei numerom sal. Korytarze były jednak puste, a numery nie mówiły mi zupełnie nic. W dodatku echo moich kroków brzmiało mi strasznie podejrzanie, jak gdyby był tu ktoś jeszcze oprócz mnie. Jednak ile razy bym się nie obejrzała, byłam tylko ja, pusty korytarz i dźwięk rozbijający się o ściany.
-Świetnie-jęknęłam sama do siebie. Kolejne minuty mijały, a lekcje były coraz bliżej. Nie było nawet opcji, żeby się kogokolwiek zapytać o drogę...
-Zgubiłaś się?-podskoczyłam jak oparzona słysząc głos. Byłam przekonana, że jestem tu całkowicie sama.
-Noo... Można tak powiedzieć-mimo, że słyszałam głos dalej nie widziałam z kim rozmawiam. Ciekawe.
-Zgaduję, że potrzebujesz pomocy? Z której jesteś klasy?-wyjątkowo irytująca odpowiedź.
-A. To jak, pomożesz mi, czy raczej się spóźnię już pierwszego dnia na pierwszą lekcję?
*Ktokolwiek? :3*
Cały czas siedziałem przy motocyklu myśląc co poprawić tu i tam. Co dodać, co odjąć aby był szybszy. Niestety szybko mi to nie szło. Ale byłem cierpliwy. Gdy tak pracowałem przy maszynie usłyszałem dyszenie psa, spojrzałem w kierunku odbiegającego się dźwięku. Obok mnie leżał pies. Uśmiechnąłem się i pogłaskałem go. Wrociłem do pracy, w której mi ktoś znowu przeszkodził. Ponownie się odwróciłem. To była ta dziewczyna z rana. Miałem coś powiedzieć ale wyprzedziła mnie.
- Ja przyszłam tylko po psa i nie przeszkadzam. - powiedziała wchodząc do szopy
- Tak myślałem, że to twój pies - powiedziałem patrząc się na psa,który patrzył a to na mnie a to na nią.
- Dlaczego tak myślałeś?- zapytała patrząc na mnie.
- Bo w akademik nie ma dużo psów - zaśmiałem się
- No w sumie tak - odparła - Długo już siedzisz przy tym?
- Nie wiem. Nie patrzę ile czasu to robię, liczy się sam efekt - powiedziałem
- A co tak w ogóle z nim robisz?- zapytała ciekawsko
- Robię wszystko, żeby jeździł szybciej. Jeśli chce wygrać wyścigi to on musi jechać bardzo szybko - zaśmiałem się
- Ścigasz się? - zadała ponownie pytanie
- Ta - odparłem zwięźle i krótko.
Angelika?
